මසිත

කඳු මුදුන

මසිත කොයිතරම් ඉස්සිලා බැලුවත් ඊට වඩා වැඩි දෙයක් පෙනුණෙ නැහැ. ඒත් යාම්තමට පෙනුණු ලඳු පඳුරු මුදුන්වල පාට පාට මල් පිපිල තිබුණා.

ජීවිතය කියන්නෙ මහා උස කන්දක් කියල මට දැනෙන්ඩ පටන්ගත්තෙ පුංචිකාලෙ ඉඳල. ඒ මම පුංචි කාලෙ ඉඳලම ජීවිතය දැකපු හින්ද. ජීවිතය මට දැනෙන්ඩ පටන් ගත් හින්දා. ඒ කාලෙ අපි හිටියෙ කන්ද පාමුල... හැබැයි අම්මයි තාත්තයි මාව උස්සලා මට පේනවට වඩා වැඩි දෙයක් පෙන්නුව.

ඒත් මං වගේම පුංචියට හිටපු හැමදෙනාම පුංචිකාලෙදි ජීවිතය දැක්කද කියන එක මට ප්‍රශ්නයක්. සමහර අම්මල තාත්තල විසින් තමන්ගෙ පුංචි දරුවන්ගෙ දෑස්, ජීවිතයේ ඇසි දිසි මානයෙන් ඈත් කරනවද කියල මට වෙලාවකට හිතෙනවා.

ම සිත මේ වගෙ සිතිවිලිවලින් පිරෙන්ඩ පටන්ගත්තෙ පසුගිය දවසක මම ගිය ත්‍රීවීල් ගමනක් හින්ද..

එක්තරා කඩවීදියක කඩයක් ඉදිරිපිට වූ අගුවෙ තරුණ විය ඉක්මවූ තරුණයෙක් ඉඳගෙන හිටියා. ඔහු ඇඳල හිටියෙ පිරිමි යට ඇඳුමක් තරමටම කෙටි වූ කලිසමක්. ඇඟිලි දෙක අතරෙ සිගරැට් එකක් නැතුවත් ඔහු හිටියෙ සිගරැට් එකක් උරන විදියක් පෙන්වමින්. ඒ අතරෙදි ඇඟිලි දෙක මොහොතකට ඉවතට ගෙන (හරියට සිගරැට් එකක් රඳවාගෙන ඉන්න විදියටම දෑඟිලි තියාගෙන) මොනවාදෝ කියමින් යම්තම් හිනාවුණා. හඬනඟා නෙමෙයි. තොල් අතරින් තමන්ට ම හිනාවෙනව වගේ.

මම ත්‍රීවීලර් එකට නඟින්න පෙර මිනිත්තුවක් විතර මේ පුද්ගලයා දිහා බලාගෙන හිටිය.

”මහත්තය දන්නවද?”

”මං අඳුනන්නෙ නෑ.. ඒත් මං කීප දවසක් දැකල තියෙනවා”

ත්‍රීවීලර් මල්ලි කතාව කියන්ඩ පටන්ගත්තෙ ඊට පස්සෙ.

”අම්මයි තාත්තයි හොඳ උගත් මිනිස්සු. දෙන්නම ලොකු රසසාවල් කෙරුවෙ. මේ වැඩිමල් දරුවා. නොදුන් සැපක් නැහැ. ඉගෙනගන්ඩත් පුළුවන්කම තිබුණා. ශිෂ්‍යත්ව විභාගෙත් පාස්වෙලා කොළඹ ඉස්කෝලෙට ගියා. මං කිව්වෙ මහත්තය අම්මල තාත්තල නොදුන් සැපක් නෑ කියල. ඒත් මහත්තය ඒ දෙන්නම ළමය ගැන හොයා බැලුවෙ නෑ.. කොළඹ ඉස්කෝලෙ යාළුවොත් එක්ක එකතුවෙලා කුඩු ගහන්ඩ පුරුදු වුණාලු. ඊට පස්සෙ එක එක දේවල් දොඩවන්ඩ පටන්ගත්තලු.

අම්මල තාත්තල කෙරුවෙ මොළේ නරක්වෙලා කියල අංගොඩ ගිහින් දාපු එකලු. එහෙදි ගහපු ඉන්ජෙක්ෂන්වල සැර ඉහට ගහල කියල තමයි මිනිස්සු කියන්නෙ...”

”කන්නෙ බොන්නෙ?”

”හරියටම දන්නෙ නෑ.. ඒත් සිගරැට් එකක්.. අරගෙන දෙන්නෙ නම් ඔය හරියෙ ඉන්න මිනිස්සු. රෑට මං හිතන්නෙ ගෙදර යනව.”

හුඟක් මාපියො කතාවට කියන්නෙ අඩුවක් පාඩුවක් නොකර උස්මහත් කෙරුවයි කියල. එහෙම නැත්නම් කියාවි අපි කරන්ඩ ඕනැ ඔක්කොම දේවල් කළා කියල. මොකක්ද මේ අඩුවක් පාඩුවක් නැතුව කෙරුවයි කියන එකේ අදහස? මසිත මගෙන් අහනවා.

ජීවිතය හරියාකාරව පෙන්නුවෙ නැත්නම් වෙන මොනව කළත් හරියන්නෙ නෑ කියල තමයි මසිත මට කියන්නෙ.

ශාන්ත කේ.හේරත් මගේ සහෝදරයකු වූ මිත්‍රයෙක්. ඔහු විසින් නිර්මාණය කරන ලද ළමා පොත් දෙකක් එළිදැක්වීමේ උත්සවයට සහභාගි වෙලා ශාලාවෙන් පිටතට එනකොට මසිත මොකක්දෝ ප්‍රමෝදයකින් පිරිලා තිබුණා.

ශාන්ත කොහොමටත් ඉතා ම නිර්මාණශීලී කාටූන් ශිල්පියෙක් කියල මම දැනගත්තෙ දිවයිනට සම්බන්ධ වුණු මුල් කාලෙදිමයි. ඔහු බොහොම ‘නීට් එකට’ වැඩ කරන කෙනෙක් බවත් මං දන්නවා.

”මං ශාන්ත එක්ක ගහගත්තෙ නැති ටික විතරයි”

මේ පොත්වල ප්‍රකාශකයා ඔහුගේ ස්තුති කතාවෙදි කිව්වා. ඒ අත්දැකීම මටත් තියෙනවා. ශාන්ත ඔහුගේ වැඩේට ‘සීරියස්’. ඒකට හේතුව ඒකයි.

ඒ උත්සවයෙදි ශාන්ත අපූරු අදහසක් ප්‍රකාශ කළා.

”මේ පොත් ටිකක් මිල අධිකයි කියල හිතෙන්ඩ පුළුවන්. ඒත් අපි පොඩිත්තන්ට දෙන්න ඕනෑ ගුණාත්මක දෙයක් මිසක ලාබ දෙයක් නෙමෙයි.”

ඒක ඇත්ත. ශාන්තගෙ පොත් දෙකම හරි ඉහළයි. ඒත් අපේ පුංචි කාලෙදි මෙහෙම කතන්දර පොත් තිබුණෙ නැහැ. ඒ වුණාට ආච්චිල, අම්මල අපට කතාන්දර කියල දුන්න. කතන්දර අහපු යුගයේ සිට කතන්දර කියවන යුගයක් දක්වා ඇවිල්ල. අහන එකද කියන එකද හොඳ කියල අහන එක මේ කාලෙ හැටියට අසාධාරණයි. මන්ද පුංචි ළමයින්ට කතන්දර කියන අම්මල, ආච්චිඅම්මල නැති හින්ද.

හැබැයි පොතක් පතක් ගන්ඩ කාසිපනම් නැති මිනිස්සු තමන්ගෙ දරුවන්ට ලාබ දෙයක් අරගෙන දෙන්නෙ ආදරේ අඩුකම හින්ද නම් නෙමෙයි කියල මසිත දිගින් දිගටම කියන්ඩ පටන්ගත්තා.

හැබැයි අරක්කු බෝතලේට රුපියල් දාහක් වියදම් කරල එක් දරුවකුගෙ පොතක් වෙනුවෙන් රුපියල් තුන්සීයක් වියදම් කරන්ඩ මැළිවෙන මිනිස්සු ගැන නම් ශාන්තගෙ කතාව හරියටම හරි.

ශාන්ත අර වගේ දෙයක් කියන්ඩ ඇත්තෙ ඒ වගේ මිනිස්සු ගැන හිතල වෙන්ඩ ඇති.

ම සිත මට කිව්වා.

මොනව වුණත් කතන්දර බලනව කියන්නෙ දරුවෙක් කන්ද පාමුල ඉඳල කන්ද මුදුනට අරගෙන යන දෙයක්. හැබැයි නඟින්ඩ වෙන්නෙ තනියම. කතන්දර අහනවා කියන්නෙ අම්මගෙ හරි ආච්චිඅම්මගේ අතේ එල්ලිලා කන්ද නඟිනව වගේ දෙයක්.

කසුරි